તું ઈટ્ટાકિટ્ટા છોડ ...

(તને હું બહુ કનડું છું નઈં...?!)

તું ઈટ્ટાકિટ્ટા છોડ
અરે,
આમ નજરના ફેરવી લેવાથી
પાસેનું હોય તેને
થોડું જ પરાયુ બનાવી શકાય છે!
એવુ ખરું કે
હું ઘડીક હોઉં
ઘડીક નયે હોઉં
પણ ઘડીકમાં ચોર પગલે
તારી શય્યામાં સળ થઈ બેસી જાઉં
કે તારા કંઠમાં ધીમું ધીમું ગીત બની આવી ચડું
કે નીંદરની જેમ ઊડીયે જાઉં
હું કાંઈ નક્કી નહીં હોઉં
તારા પુસ્તકનું સત્યાવીસમું પાનું હોઈશ
તું ચાલે એ રસ્તો હોઈશ
ક્યારેક રીસે ભરાઉ તો
તું મને સંભારે પણ હું તારી યાદમાં ન જ આવુ
છબીમાં હોઉં પણ તારી સામે ન જ હસુ
ક્યારેક જુની પેટીમાં છુપાયેલ મારો કોઈ પત્ર બની
હું અચાનક જડુ ને તને રડાવીય દઉં, હા…

પણ અંતે તો સોનલ
તું છે કેલિડોસ્કોપ
અને હું છું તારુ બદલાતુ દ્રશ્ય
આપણે અરસપરસ છીએ
તારા સ્તનનો ગૌર વળાંક હું છું
તારી હથેળીમાં ભાગ્યની રેખા હું છું
તારા અરીસામાં દેખાતુ પ્રતિબિંબ હું છું
તારી સકળ સુંદરતા બની
તને ભેટી પડ્યો છું
તારુ સકળ સોનલપણુ જ હું છું લે…
અને તારે મારો ઇન્કાર કરવો છે?
એ પ્રયત્ન કરી જો
ગદરીયા વચ્ચે બેસીને કોઈ
દરિયાનો ઇન્કાર કરે
તો દરિયો દરિયો મટી જાય છે?
તને હું બહુ કનડું છું કેમ?
શું કરું?
પ્રેમ સિવાય મારા માટે બધુ જ દુષ્કર છે.
તું જ કહે તને ન ચાહુ તો હું શું કરું?
આપણે એક જાળમાં સપડાયેલાં બે માછલાં છીએ?
એક શરીરની બે આંખ છીએ?
મને તો ખબર જ પડતી નથી
એક વાર તું જ કહેતી હતી કે
તું દરિયો છે ને હું તારું પાણી છું
તું આકાશ છે ને હું તારો વિસ્તાર છું.
આ તું અને હું ના ટંટા શા માટે?

અરે…રે
તું સાવ બુધ્ધુ જ રહી
આંખ મીંચીને રમીએ તેને સંતાકુકડી કહેવાય
કંઈ ‘જુદાઈ’ ન કહેવાય
ચાલ, ઈટ્ટાકિટ્ટા છોડ
અને કહી દે કે હું હારી....

- રમેશ પારેખ