સૌમ્ય જોષી એક નાટ્ય દિગ્દર્શક, એક પ્રોફેસર, એક કવિ, એક લેખક, એક સારા એક્ટર પણ ... એમના  બુલંદ અવાજમાં કવિતા સાંભળવી એ પણ એક લ્હાવો છે ... આજે એમના કાવ્ય સંગ્રહ "ગ્રીનરુમમાં " માંથી કેટલીક પંક્તિઓ ...

સૂરજની જેમ આથમું ઊંચકીને રોજરોજ,
કંઈ કેટલાના દિન ન ફેરવી શક્યાનો બોજ.

પોતાના માટે બીજું તો માંગે શું જિંદગી,
થોડીક એની આરજૂ થોડીક એની ખોજ ...
-------------

શું કરું ક્યાંથી ઉકેલું કેવો આ સંબંધ છે;
તુ લખે છે બ્રેઈલમાં ને હાથ મારો અંધ છે.

હું તિરાડો જોઈને પાછો ફર્યો ને એ પછી,
બાતમી એવી મળી કે આયનો અકબંધ છે ...

--------------------

આંખ બીડી હાથ બે ભેગા કરી;
એક ઈચ્છા આવવાને કરગરી.

બહાર નીકળીને પ્રવાહી થા હવે,
ઘટ્ટ ઘન આંસુની તીણી કાંકરી.

ખ્વાબમાં પણ રિક્તતાઓ છે હવે
ઓ હકીકત કઈ રીતે તુ સંચરી.

ચોતરફ રખડ્યો ને ક્યાંય ના મળી,
એક પણ છાંટા વગરની એક છરી.

આઠ દસ મહોરાંઓ પહેર્યાં કેમ તેં ?
એ ભલા માણસ તું માણસ છે કે હરિ ?...

- સૌમ્ય જોષી